Ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος κινδυνεύει από το είδος αστερία Acanthaster planci

Σε λιγότερο από τρείς δεκαετίες, ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος έχει χάσει περισσότερο από το 50% των κοραλλιών του, καταγράφουνε οι τελευταίες μελέτες.

Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι αποτελούν τεράστιο και πολύ μεγάλης σημασίας κομμάτι του θαλάσσιου οικοσυστήματος, αφού παρέχουν ενδιαίτημα και τροφή σε μεγάλο αριθμό θαλάσσιων ψαριών αλλά και άλλων ειδών θαλάσσιων ζώων. Όμως, σε όλες τις περιοχές ύπαρξής τους, δέχονται επιθέσεις τόσο από τους φυσικούς όσο και από ανθρωπογενείς παράγοντες, γεγονός που οδηγεί τα οικοσυστήματα αυτά προς εξαφάνιση. Οι έρευνες που έχουν γίνει από το Αυστραλιανό Ινστιτούτο της Θαλάσσιας Επιστήμης (AIMS) και έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Proceedings of the National Academy of Sciences», δείχνουν ότι τα τελευταία 27 χρόνια ο μισός αριθμός των ειδών του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου έχει εξαφανιστεί. Οι εξαφανίσεις αυτές αποδίδονται σε τυφώνες, στη ρύπανση του νερού αλλά και στον αστερία Acanthaster planci ή «κορώνα των αγκαθιών», που εξαπλώθηκε στα νερά της Αυστραλίας. Οι παρατηρήσεις αυτές βασίζονται στα αποτελέσματα περισσότερων από 2000 επισκοπήσεων από 214 υφάλους μεταξύ του 1985 και του 2012 οι οποίες δείχνουν τη μείωση κατά 50,7 % της συνολικής επικάλυψης σε μόλις 27 χρόνια. Από αυτά, το 48% μπορεί να αποδοθεί στην δράση του αστερία και μόλις 10% στη λεύκανση των κοραλλιών. Οι έρευνες αυτές δείχνουν επίσης ότι ο ρυθμός μείωσης αρχίζει να αυξάνεται από το 1998. Οι ανησυχίες είναι ότι μέχρι το 2022 θα απομείνει το ήμισυ της σημερινής επικάλυψης (και εδώ μιλάμε για κοραλλιογενείς υφάλους που θεωρούνται ότι είναι και περισσότερο προστατευμένοι σε σχέση με τους υπόλοιπους υφάλους του πλανήτη μας).

Ο αστερίας καταστρέφει τους υφάλους τρεφόμενος με τη «σάρκα» των κοραλλιών, όπως και με διάφορες θρεπτικές ουσίες που προέρχονται από λύματα τα οποία καταλήγουν στη θάλασσα.

 Οι πληθυσμιακές εκρήξεις του είδους Acanthaster planci είναι ένα κυκλικό φαινόμενο, αλλά ο κύκλος αυτός φαίνεται ότι είχε πολύ μεγαλύτερες χρονικές διαστάσεις (από 50-80 χρόνια, ενώ τώρα εμφανίζεται σχεδόν κάθε 15 χρόνια).

Υπάρχουν όμως ελπίδες ότι η επίδραση του αστερία μπορεί να περιοριστεί. Ο John Gunn, υπεύθυνος του AIMS, δηλώνει ότι «δεν μπορούμε να σταματήσουμε τις καταιγίδες και την αύξηση θερμοκρασίας των ωκεανών (που αποτελούν πρωταρχική αιτία καταστροφής των κοραλλιογενών υφάλων) αλλά μπορούμε να δράσουμε ώστε να μειωθεί η επίδραση του αστερία». Ο περιορισμός της αύξησης του αριθμού του αστεριών θα περιλάμβανε προσοχή, έλεγχο και βελτίωση των νερών από τα ποτάμια που εκβάλουν στον ωκεανό στην περιοχή του υφάλου, καθώς και μείωση των αγροτικών αποπλυμάτων με τα οποία τρέφονται οι προνύμφες του αστερία, προωθώντας έτσι την αύξησή τους. Έχει προταθεί και ο βιολογικός έλεγχος του πληθυσμού του αστερία αλλά οι μέθοδοι αυτοί δεν είναι ακόμα επαρκώς ελεγμένοι ώστε να εφαρμοστούν στο πεδίο. Ωστόσο, δεν θα είναι αρκετό να περιοριστούμε μόνο στους πληθυσμούς του αστερία, αλλά όπως πάντα θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και να εστιαστούμε και στα υπόλοιπα περιβαλλοντικά προβλήματα.

Επιμέλεια: Tonia Kalpic