Θηλαστικά σε θολά νερά

Σε μία τάφρο ελληνική, όχι σ' αυτή της οικονομικής κρίσης, αλλά σε εκείνη που θεωρείται η σημαντικότερη περιοχή συνάντησης φυσητήρων σ' ολόκληρη τη Μεσόγειο, μας ταξιδεύει η Mom.

"Φυσητήρας" © Brian J. Skerry/ National Geographic stock/ WWF

«Αν και όλα τα στοιχεία αναδεικνύουν τις ελληνικές θάλασσες ως έναν πολύτιμο τόπο για την επιβίωση αυτών των σπάνιων ειδών (η παρουσία τους είναι απαραίτητη για το οικοσύστημα της Μεσογείου), η πλειονότητα της ελληνικής κοινής γνώμης αγνοεί όχι μόνο τη σπουδαιότητα αλλά ακόμα και την ύπαρξη των θαλάσσιων θηλαστικών στη χώρα μας».

Θαλάσσια θηλαστικά δεν είναι μόνο οι φυσητήρες, αλλά τα τρία διαφορετικά είδη δελφινιών που συμβιώνουν στον Κορινθιακό Κόλπο, μας πληροφορεί η Εταιρεία Προστασίας της Μεσογειακής Φώκιας.

Η Mom (μέλος του μεγαλύτερου παγκόσμιου οργανισμού για την προστασία της φύσης, IUCN) σε συνεργασία με το WWF-Ελλάς, το Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών «Πέλαγος» και το Tethys, στο πλαίσιο της κοινής εκστρατείας για τα θαλάσσια θηλαστικά στην Ελλάδα (πρόγραμμα «Θάλασσα»), μας δίνει ορισμένα στοιχεία ενδεικτικά του προβλήματος: «Η τυχαία αιχμαλωσία σε αλιευτικά εργαλεία αντιπροσωπεύει το 23% των θανάτων μεσογειακών φωκών. Και το 27% της θνησιμότητας αφορά περιστατικά ηθελημένης θανάτωσης. Επιπροσθέτως, τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν βρεθεί νεκρά στις ελληνικές ακτές 1.460 θαλάσσια θηλαστικά. Για 147 έχει αποδειχτεί ότι ο θάνατός τους οφειλόταν σε ανθρωπογενείς παράγοντες. Συγκεκριμένα, 106 δελφίνια βρέθηκαν νεκρά εξαιτίας της εμπλοκής τους σε αλιευτικά εργαλεία. Για 40 από αυτά η αιτία θανάτου ήταν ηθελημένη θανάτωση».

Η μεσογειακή φώκια είναι επί δεκατέσσερα χρόνια ένα είδος «κρισίμως κινδυνεύον» στον κόκκινο κατάλογο της IUCN. Εξι είδη από τα κητώδη που βρίσκονται στην Ελλάδα θεωρούνται, σύμφωνα με τον κατάλογο της IUCN, ή κινδυνεύοντα (3) ή τρωτά (3). Είναι: φυσητήρας, κοινό δελφίνι, φώκαινα και ρινοδέλφινο, ζωνοδέλφινο, σταχτοδέλφινο.

Συνολικά οι ελληνικές θάλασσες φιλοξενούν μόνιμα: τη μεσογειακή φώκια (Monachus monachus), το ζωνοδέλφινο (Stenella coeruleoalba), το ρινοδέλφινο (Tursiops truncatus), το κοινό δελφίνι (Delphinus delphis), το ζιφιό (Ziphius cavirostris), το φυσητήρα (Physeter macrocephalus), το σταχτοδέλφινο (Grampus griseus), τη φώκαινα (Phocoena phocoena) και την πτεροφάλαινα (Balaenoptera physalus). Επιπλέον, 5 ακόμη είδη θαλάσσιων θηλαστικών έχουν παρατηρηθεί περιστασιακά στον ελληνικό θαλάσσιο χώρο και είναι: η μεγάπτερη φάλαινα (Megaptera novaeangliae), η ψευδόρκα (Pseudorca crassidens), η βόρεια ρυγχοφάλαινα (Balaenoptera acutorostrata), ο μεσοπλόδοντας (Mesoplodon sp.) και το στενόρυγχο δελφίνι (Steno bredanensis).

Σε ό,τι αφορά την ελληνική τάφρο, αυτή ξεκινά από το Ιόνιο, Κεφαλονιά - Ζάκυνθο, συνεχίζει και καταλήγει κάτω από την Κρήτη. Και η τάφρος του βορείου Αιγαίου βρίσκεται ανάμεσα στις Σποράδες και τον Θερμαϊκό.

Με το πρόγραμμα «Θάλασσα», που θα διαρκέσει 40 μήνες, όπως έχει προαναγγελθεί, οι τέσσερις οργανώσεις στοχεύουν να καθιερωθεί στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας η ανάγκη για προστασία των θαλάσσιων θηλαστικών.

ΦΙΛΗΣ ΚΑΪΤΑΤΖΗΣ

Αρχικό άρθρο:http://www.enet.gr/?i=news.el.ecoenet&id=285500

Νάκος Δημήτρης

Ο ασπροπάρης απειλείται με εξαφάνιση

Είναι ο μικρότερος από τα τέσσερα είδη γύπα που αναπαράγονται στη χώρα μας

Ενα «φτερούγισμα» πριν από την εξαφάνιση βρίσκεται ο ασπροπάρης (Neophronpercnopterus), το μικρότερο από τα τέσσερα είδη γύπα που αναπαράγονται στη χώρα μας.

Αν και κατά τις περασμένες δεκαετίες το είδος ήταν κοινό σε όλη την Ελλάδα, σήμερα, έχει υποστεί μείωση του πληθυσμού του μεγαλύτερη από 80%. Λιγότερα από 50 ζευγάρια έχουν απομείνει, εξαιτίας της χρήσης παράνομων δολωμάτων, τα οποία προορίζονται για τα «επιβλαβή» ζώα (λύκους, αλεπούδες κ.ά.), καθώς και της μείωσης της ελεύθερης κτηνοτροφίας.

Αυτό καταδεικνύει η φετινή έκδοση του Κόκκινου Καταλόγου των Απειλούμενων Πουλιών της Διεθνούς Ενωσης για την Προστασία της Φύσης (IUCN - International Union for Conservation of Nature), που ενέταξε τον ασπροπάρη στη λίστα της.

Καταφύγιο τα Μετέωρα

Η μεγαλύτερη συγκέντρωση ασπροπάρη στην Ευρώπη έχει παρατηρηθεί στην περιοχή των Μετεώρων, όπου είναι γνωστός ως «τυροκόμος» ή «χελωνοφάης». Αλλά ακόμη κι εκεί ο αριθμός τους έχει μειωθεί δραματικά. Τα ενήλικα έχουν ωχρό λευκό σώμα με μαύρα φτερά τα οποία έχουν άνοιγμα 155 με 170 εκατοστά. Πρόκειται για μεταναστευτικό είδος το οποίο έρχεται στην περιοχή μας κάθε Άνοιξη από την Αφρική. Ωστόσο, αν και τα νέα για τον ασπροπάρη δεν είναι καλά, η επικαιροποίηση του Κόκκινου Καταλόγου αναδεικνύει και μερικές θετικές εξελίξεις.

Το κιρκινέζι, ένα μικρόσωμο είδος γερακιού που επισκέπτεται τη χώρα μας κατά τους θερινούς μήνες, μεταπήδησε από την κατηγορία «Τρωτό» σε είδος «Μειωμένου Ενδιαφέροντος» σε παγκόσμιο επίπεδο, αν και στην Ελλάδα παραμένει Τρωτό, σύμφωνα με το Ελληνικό Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων.

«Μπορούμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση για πολλά είδη που βρίσκονται σε κίνδυνο. Πρέπει όμως να υπάρχει η πολιτική βούληση και το ενδιαφέρον όλων μας για να στηρίξουμε δράσεις και πρωτοβουλίες διατήρησης και προστασίας της φύσης», λέει ο κ. Θάνος Καστρίτης, από την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία.

Γίγαντας υπό εξαφάνιση

Σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με τον Κόκκινο Κατάλογο, ένα από τα μεγαλύτερα είδη πουλιών του κόσμου βρίσκεται στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Πρόκειται για την ωτίδα της Ινδίας (Ardeotis nigriceps), η οποία πλέον κατατάσσεται στην υψηλότερη κατηγορία κινδύνου ως «κρισίμως κινδυνεύον» είδος.

Σήμερα, αυτό το γιγαντιαίο πτηνό, ύψους ενός μέτρου και βάρους 15 κιλών, απειλείται από το κυνήγι αλλά και τον κατακερματισμό των βιοτόπων του. Λιγότερες από 250 ωτίδες έχουν απομείνει στον πλανήτη. Κάποτε η ωτίδα της Ινδίας ήταν εξαπλωμένη σε όλα τα λιβάδια της Ινδίας και του Πακιστάν.

Η επικαιροποίηση του καταλόγου της IUCN αυξάνει τον αριθμό των απειλούμενων πουλιών στα 1.253, ένας αριθμός που αντιστοιχεί στο 13% του παγκόσμιου πληθυσμού πουλιών.

Οπως λέει ο συντονιστής παγκόσμιας έρευνας της BirdLife International κ. Στιούρτ Μπούτσαρτ «τα πουλιά είναι εξαιρετικά χρήσιμοι δείκτες της υγείας των οικοσυστημάτων: όταν τα είδη πουλιών μειώνονται, το ίδιο συμβαίνει και με την άγρια ζωή γενικότερα».

Νάκος Δημήτρης

Αρχικό κείμενο: http://www.tovima.gr/ecology/article/?aid=406575

Μάχη Τράτσα

Δημοσίευση: 16/06/2011

Συλλέκτης απολιθωμάτων ανακαλύπτει στο Sussex τον «μικρότερο» δεινόσαυρο

Μια καλλιτεχνική άποψη για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει ο συγκεκριμένος δεινόσαυρος

Το απολίθωμα αυτού που πιστεύεται πως είναι ένας από τους μικρότερους δεινοσαύρους στον κόσμο, βρέθηκε στο Sussex.

Ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Portsmouth προσδιόρισαν αυτό το ζώο, αφότου βρέθηκε από έναν ντόπιο συλλέκτη απολιθωμάτων, τον Dave Brockhurst, στην τοποθεσία Ashdown Brickworks κοντά στο Bexhill του ανατολικού Sussex.

Ο Παλαιοντολόγος Dr Steve Sweetman δήλωσε ότι: «Αποτελεί το μικρότερο δεινόσαυρο που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα στο αρχείο των ευρωπαϊκών απολιθωμάτων»

Το απολίθωμα αυτού του δεινοσαύρου με τη μορφή πτηνού, έχει μήκος 33 με 40 cm.

«Μορφής πτηνού»

Σ’ αυτήν την τοποθεσία έχουν βρεθεί κατά καιρούς κι άλλα απολιθώματα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται λείψανα από σαλαμάνδρες, βατράχους, σαύρες, χελώνες, κροκόδειλους και άλλους μεγαλύτερους δεινοσαύρους.

Μετά την ανακάλυψη του Dave Brockhurst, ακαδημαϊκοί ερευνητές προσδιόρισαν το δείγμα.

Υποστήριξαν πως το απολίθωμα χρονολογείται από την εποχή του Μεσοζωικού αιώνα, η αρχή του οποίου τοποθετείται πριν περίπου 250 εκατομμύρια χρόνια.

Ο Ashdown Maniraptoran, όπως είναι το παρατσούκλι του, πρέπει να ήταν είτε σαρκοφάγος, είτε παμφάγος και θεωρείται ότι ανήκει σε μια ομάδα δίποδων, σαρκοφάγων δεινοσαύρων, τα Θηριόποδα (Theropoda).

Οι ειδικοί υποστήριξαν επίσης πως ο νέος αυτός δεινόσαυρος έχει σαφείς ομοιότητες με άλλους δεινοσαύρους του κλάδου Maniraptora των Θηριοπόδων, ο οποίος περιλαμβάνει τα πτηνά και τους δεινοσαύρους που μοιάζουν πιο πολύ με αυτά, γεγονός που καθιστά πιθανό το ενδεχόμενο να ανήκει σε αυτόν.

Τέλος, συμπέραναν ότι τα απολιθωμένα λείψανα προέρχονταν από έναν ενήλικο δεινόσαυρο καθώς το κύριο σώμα του αυχενικού σπονδύλου ήταν πλήρως συντηγμένο με το σπονδυλικό τόξο του προηγούμενου σπονδύλου, που σημαίνει πως ήταν σκελετικά ώριμος.

Τίτλος πρωτότυπου άρθρου: «Sussex fossil collector finds 'smallest' dinosaur»

Δημοσίευμα των BBC NEWS την Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011:
http://www.bbc.co.uk/news/uk-england-13780401

© BBC 2011

Απόδοση: Θοδωρής - Κων/νος Μαυραγάνης

Οι αράχνες του νερού (diving bell spiders) χρησιμοποιούν ιστούς “σαν βράγχια”

Της Ella Davies

Ρεπόρτερ Φύσης, BBC Nature

Οι αράχνες του νερού (επίσημη ονομασία Argyroneta aquatica) χρειάζεται να ανέβουν για αέρα μόνο μια φορά την ημέρα, σύμφωνα με ερευνητές.

Οι αράχνες έχουν πάρει το όνομά τους από τους υποβρύχιους ιστούς, τους οποίους γεμίζουν με αέρα, ώστε να αναπνέουν κάτω από το νερό.

Επιστήμονες που μελετούν τα αραχνίδια της ευρώπης, μέτρησαν τα επίπεδα του οξυγόνου μέσα και γύρω από έναν ιστό-φούσκα αέρα.

Βρήκαν ότι η φούσκα λειτουργούσε ως βράγχιο, αποσπώντας διαλυμένο οξυγόνο από το νερό και απελευθερώνοντας διοξείδιο του άνθρακα.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Journal of Experimental Biology.

Οι Argyroneta aquatica ζουν σε μικρές λίμνες, νερόλακκους και χαμηλής κινητικότητας ποτάμια κατά μήκος της Ευρώπης και βόρειας Ασίας.

Είναι οι μόνες αράχνες που ζουν όλη τους τη ζωή κάτω από το νερό, ζευγαρώνοντας, αφήνοντας αυγά και συλλαμβάνοντας τροφή από τους ιστούς τους.

Οι μεταξένιοι ιστοί κατασκευάζονται ανάμεσα σε βλάστηση κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Για να γεμίσουν τον ιστό σχήματος καμπάνας κατάδυσης (diving-bell web) με αέρα, ώστε να μπορούν να αναπνέουν, οι αράχνες χρησιμοποιούν τρίχες καλής ποιότητας από την κοιλιά τους για να μεταφέρουν φούσκες από την πάνω πλευρά της επιφάνειας του νερού.

Οι επιστήμονες παλαιότερα συζητούσαν για το αν οι αράχνες έπρεπε να επιστρέψουν στην επιφάνεια συχνά για να ανανεώσουν την παροχή αέρα.

Για να διευθετήσουν το ζήτημα, οι ειδικοί στα ασπόνδυλα Καθηγητής Roger Seymour και Dr. Stefan Hetz, συνέλλεξαν δείγματα από τον ποταμό Eider της Γερμανίας.

Στο εργαστήριο προσομοίωσαν μια στάσιμη, με πλούσια βλάστηση μικρή λίμνη σε μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα, και εξέτασαν, πώς επιβίωναν και λειτουργούσαν οι αράχνες στις απαιτητικές συνθήκες με μία συσκευή που καλείται optode.

«Προηγούμενες αναφορές πρότειναν ότι έπρεπε να βγουν στην επιφάνεια κάθε 20 με 40 λεπτά καθόλη τη διάρκεια της ημέρας,» είπε ο Καθ. Seymour.

«Για να κάνουμε αυτό το πείραμα ήταν απαραίτητα τα μικρά, ευαίσθητα στο οξυγόνο optodes. Αυτά είναι διαθέσιμα τα τελευταία πέντε με δέκα μόνο χρόνια,» είπε.  

Μετρώντας τις διαφορές στα επίπεδα οξυγόνου μέσα στην φούσκα και στο περιβάλλον νερό, οι επιστήμονες παρατήρησαν μία ανταλλαγή αερίων παρόμοια με αυτή που πραγματοποιείται από τα βράγχια των ζώων που αναπνέουν υποβρυχίως.

«Καθώς η αράχνη καταναλώνει οξυγόνο από τον αέρα στην καμπάνα κατάδυσης, χαμηλώνει τη συγκέντρωση οξυγόνου στο εσωτερικό. Το οξυγόνο μπορεί να κατέβει σε επίπεδα χαμηλότερα από αυτά του διαλυμένου στο νερό οξυγόνου, και όταν συμβεί αυτό, το οξυγόνο ωθείται μέσα στην φούσκα από το νερό», λέει ο καθ. Seymour.

«Το διοξείδιο του άνθρακα που παράγει η αράχνη δεν αποτελεί πρόβλημα, καθότι εύκολα διαλύεται στο νερό και ποτέ δεν ανεβαίνουν επικίνδυνα τα επίπεδά του.»

Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα που ανταλλάσουν οξυγόνο και διοξείδιο του άνθρακα μέσω των βραγχίων, οι αράχνες πρέπει να “μάχονται” με τον αέρα που μεταφέρουν.

«Αν απορροφήσεις ένα αέριο από ένα μίγμα αερίων σε μία φούσκα, που ανα πάσα στιγμή μπορεί να καταρεύσει, τα εναπομείναντα αέρια πρέπει να αυξηθούν σε συγκέντρωση,» εξηγεί ο καθ. Saymour.

 «Επειδή το οξυγόνο αντλείται από τον αέρα της φούσκας, και το CO₂ δεν ανεβαίνει σε επίπεδα, προκαλείται αύξηση της συγκέντρωσης του αζώτου στη φούσκα,» είπε.

Καθώς το άζωτο διασκορπίζεται μακριά από τη φούσκα, η φούσκα καταρρέει αλλά αυτό γίνεται πολύ αργά, περίπου κατά τη διάρκεια μίας μέρας σύμφωνα με τα αποτελέσμτα των ερευνητών.

«Η αράχνη μπορεί να παραμείνει στην καμπάνα κατάδυσης τις πολύ ζεστές μέρες, όταν ο μεταβολικός της ρυθμός είναι μεγαλύτερος από το φυσιολογικό, αν το νερό είναι καλά οξυγονωμένο,» είπε ο καθ. Seymour.

Αυτό σημαίνει ότι οι αράχνες δεν είναι αναγκασμένες να επιστρέφουν στην επιφάνεια συχνά, αποφεύγοντας έτσι τον κίνδυνο να συλληφθούν από θηρευτές τους, όπως είναι τα πτηνά.

Η εκτεταμένη ικανότητα κατάδυσης επιτρέπει, επιπλέον, στις αράχνες να περιμένουν ανενόχλητες να περάσει η λεία τους.

  

Δεδομένα για τις αράχνες του νερού:

·         Το λατινικό όνομα του γένους Argyoneta σημαίνει “αργυροειδές δίχτυ” λόγω του της λαμπερής εμφάνισης των ιστών-φούσκες που έχουν οι αράχνες κάτω από το νερό.

·         Είναι ένα από τα λίγα είδη αραχνών στο οποίο το αρσενικό είναι μεγαλύτερο από το θυληκό.

·         Στην Γερμανία, οι A.aquatica είναι σπάνιες και απαιτείται άδεια για τη συλογή τους.

Εικόνες και videos σχετικές με το θέμα: http://www.bbc.co.uk/nature/life/Spider

Αρχικό κείμενο: http://www.bbc.co.uk/nature/13614742

Απόδοση: Νάκος Δημήτρης

Τροποποιήσεις στον Κόκκινο Κατάλογο των Απειλούμενων Ειδών της IUCN

Ο Αραβικός όρυξ ή αλλιώς Λευκός όρυξ (Oryx leucoryx) είναι μια μεσαίου μεγέθους αντιλόπη, με ευδιάκριτη καμπούρα στον ώμο, μακριά ευθεία κέρατα και φουντωτή ουρά. Σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (International Union for the Conservation of Nature - IUCN), οι προσπάθειες επανεισαγωγής στη φύση, ατόμων του συγκεκριμένου  είδους που είχαν εκτραφεί σε αιχμαλωσία, απέφεραν καρπούς καθώς πλέον το είδος αντιμετωπίζει μικρότερο κίνδυνο εξαφάνισης. Έτσι, από την κατηγορία Κινδυνεύον (Endangered) του Κόκκινου Καταλόγου των Απειλούμενων Ειδών, μετακινήθηκε στην κατηγορία Τρωτό (Vulnerable).  

Η φετινή ενημέρωση του Κόκκινου Καταλόγου δείχνει ότι, παρά την επιτυχία του Αραβικού όρυγα, αρκετά είδη απειλούνται ακόμα υπό εξαφάνιση. Δεκαεννιά είδη αμφιβίων προστέθηκαν στον Κόκκινο Κατάλογο, με οχτώ από αυτά να χαρακτηρίζονται ως Κρισίμως Κινδυνεύοντα (Critically Endangered). Σ’ αυτά συμπεριλαμβάνεται κι ένα είδος αρλεκίνου βατράχου (harlequin toad), το Atelopus patazensis, που αποτελεί ενδημικό του Περού.

Επίσης, στην κατηγορία Κρισίμως Κινδυνεύον βρίσκεται και το Dendrotriton chujorum, ένα νάνο είδος σαλαμάνδρας από τη Γουατεμάλα. Τα αμφίβια είναι μια από τις πιο απειλούμενες ομάδες ειδών στον κόσμο, καθώς σχεδόν τα μισά αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της εξαφάνισης. Οι κύριες απειλές που αντιμετωπίζουν είναι ο κερματισμός και η υποβάθμιση των ενδιαιτημάτων τους, η ρύπανση, οι ασθένειες και οι εισαγωγές ξενικών ειδών.

Ο Τάρσιος του Wallace (Wallace’s tarsier - Tarsius wallacei) είναι ένα είδος που ζει στα δάση του Κεντρικού Σουλαγούεσι (Central Sulawesi) της Ινδονησίας και περιγράφηκε για πρώτη φορά το 2010. Οι ερευνητές έχουν εντοπιστεί μόνο δύο απομονωμένους πληθυσμούς του και  αποτελεί μια νέα προσθήκη στον Κόκκινο Κατάλογο της IUCN. Λόγω του ότι μόνο λίγα είναι γνωστά γι’ αυτό το είδος και ότι δεν υπάρχει αρκετή πληροφορία για την άμεση ή έμμεση εκτίμηση του κινδύνου εξαφάνισής του, έχει τοποθετηθεί στην κατηγορία διατήρησης «Με Ελλιπή Δεδομένα» (Data Deficient).

Ο Τάρσιος του νησιού Σιάου (Siau Island Tarsier - Tarsius tumpara), όπως δηλώνει και η κοινή ονομασία του, έχει βρεθεί μόνο στο μικρό ηφαιστιογενές νησί Σιάου της Ινδονησίας. Όπως και ο Τάρσιος του Wallace, προστέθηκε φέτος στον Κόκκινο Κατάλογο, αλλά αντίθετα με τον πρώτο, χαρακτηρίστηκε ως Κρίσιμα Κινδυνεύον είδος.

Η IUCN έχει πλέον ολοκληρώσει την αξιολόγηση όλων των 248 γνωστών ειδών αστακών. Το ένα τρίτο από αυτά έχει τοποθετηθεί στην κατηγορία «Με Ελλιπή Δεδομένα», συμπεριλαμβανομένου και του Ακανθώδους αστακού της Καραϊβικής (Caribbean Spiny Lobster - Panulirus argus). Γνωρίζουμε ότι ο πληθυσμός αυτού του είδους μειώνεται, κυρίως λόγω της υπεραλίευσης, αλλά  κατά τ’ άλλα πολύ λίγα είναι γνωστά γι’ αυτό.

Τίτλος πρωτότυπου άρθρου: «Conservation saves Arabian oryx from extinction»

Δημοσίευμα των BBC NEWS την Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011:
http://www.bbc.co.uk/nature/13780718

© BBC 2011

Απόδοση: Θοδωρής - Κων/νος Μαυραγάνης