Η προσπάθεια του αρσενικού παγωνιού να κατακτήσει την «Ωραία Ελένη»

Στην αναπαραγωγική περίοδο τα αρσενικά παγώνια (Pavo cristatus) συναθροίζονται σε μικρές ομάδες και επιδεικνύονται στα θηλυκά  που τα επισκέπτονται για να γονιμοποιηθούν. Το θηλυκό πλησιάζει το αρσενικό που επιδεικνύεται από το πλάι ή από πίσω, ενόσω αυτό κουνάει περιοδικά τα πρωτεύοντα φτερά του πάνω και κάτω. Καθώς το θηλυκό κινείται προς το μπροστινό μέρος του αρσενικού, αυτό γυρίζει κατευθείαν προς το θηλυκό και ανά τακτά χρονικά διαστήματα ταρακουνάει τα φτερά του (τα ιριδίζοντα πούπουλα λαμπυρίζουν και παράγεται ένας ήχος που παρομοιάζεται με κροτάλισμα). Ύστερα, το αρσενικό γυρίζει την πλάτη του προς το θηλυκό. Τα θηλυκά φαίνεται να αξιολογούν αυτές τις επιδείξεις και μετά να επιλέγουν να ζευγαρώσουν με ένα ή περισσότερα αρσενικά. Ο αριθμός των οφθαλμοειδών στιγμάτων στις ουρές των αρσενικών, το μήκος του μακρύτερου φτερού στην ουρά και η συμπεριφορά ζευγαρώματος των αρσενικών σχετίζονται με την επιτυχή ολοκλήρωση της διαδικασίας επιλογής συντρόφου σε ορισμένους πληθυσμούς.

Όταν τα αρσενικά επιδεικνύονται, τα θηλυκά «ξοδεύουν» λιγότερο από το ένα τρίτο του χρόνου τους για να τα προσέχουν και την υπόλοιπη ώρα παρατηρούν το περιβάλλον τους. Έτσι, συχνά τα θηλυκά φαίνεται ότι είναι αδιάφορα για τα αρσενικά. Παρ’ όλ’ αυτά, όταν τα θηλυκά παρακολουθούν τις γαμήλιες επιδείξεις (από μπροστά και από το πλάι) επικεντρώνουν το βλέμμα τους σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των αρσενικών όπως τα κατώτερα οφθαλμοειδή στίγματα, τα πυκνά φτερά και τα πόδια. Όταν βρίσκονται πίσω από τα αρσενικά, επικεντρώνουν το βλέμμα τους στα κατώτερα οφθαλμοειδή στίγματα, στις πτέρυγες και στα πυκνά πούπουλα. Γενικά, τα θηλυκά δεν εστιάζουν την προσοχή τους στα οφθαλμοειδή στίγματα που βρίσκονται στα ψηλότερα μέρη της ουράς, στα μαύρα και στα άσπρα πούπουλα, στο κεφάλι και στο λοφίο των αρσενικών. Ωστόσο, παρότι τα θηλυκά δεν επικεντρώνονται στα ψηλότερα μέρη της ουράς, αυτό συμβαίνει μόνο όταν τα χαμηλότερα μέρη της κρύβονται (π.χ. από την πυκνή βλάστηση) και δεν μπορούν να παρατηρηθούν από τα θηλυκά ή όταν το αρσενικό βρίσκεται σε μακρινή απόσταση από το θηλυκό. Συνεπώς, τα ψηλότερα μέρη της ουράς αποτελούν για τα θηλυκά ένα σημάδι έλξης από μακρινή απόσταση και τα βοηθάει να εντοπίσουν συντρόφους για προσεκτικότερη παρατήρηση. Τέλος, τα θηλυκά αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στις γαμήλιες επιδείξεις των αρσενικών όταν αυτά κουνούν τα φτερά και την ουρά τους.

Βιβλιογραφία

v   Yorzinski L. Jessica, Patricelli L. Gail, Babcock S. Jason, Pearson M. John and Platt L. Michael, 2013. Through their eyes: Selective attention in peahens during courtship. Journal of Experimental Biology 216: 3035-3046.

Επιμέλεια: Πελαγία Κεφάλα-Καρλή & Λέανδρος Σάσσης

Συμπεριφορές των αρσενικών πτηνών Manacus vitellinus για την προσέλκυση θηλυκού συντρόφου

Αρχικά είναι απαραίτητο να αναφέρουμε ορισμένα γνωρίσματα που αφορούν τη συμπεριφορά των αρσενικών του γένους Manacus που σχετίζονται με την προσέλκυση του θηλυκού. Αναμφισβήτητα, όλα τα αρσενικά πραγματοποιούν μια σχεδόν παρόμοια αξιοθαύμαστη οπτική και ακουστική επίδειξη. Τα ώριμα αρσενικά έχουν εντυπωσιακά χρώματα σε αντίθεση με τα θηλυκά και τα νεαρά αρσενικά, καθώς και εμφανή πορτοκαλί πόδια και επιμήκη φτερά στο λαιμό. Αυτά τα χαρακτηριστικά εκμεταλλεύονται τα αρσενικά και τα παρουσιάζουν κατά τη διάρκεια των γαμήλιων επιδείξεων. 

Επίσης, σημαντικό είναι να αναφερθεί ότι τα αρσενικά του είδους Manacus vitellinus φλερτάρουν τα θηλυκά μέσω ενός συστήματος, όπου δύο με δεκαπέντε αρσενικά καταλαμβάνουν έναν ενιαίο χώρο μέσα στον οποίο κάθε αρσενικό καθαρίζει οργανικό υλικό (κυρίως φύλλα) από το έδαφος. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι τα νεαρά αρσενικά Manacus vitellinus είναι απαραίτητο να εξελίξουν την ταχύτητα και τα ακροβατικά των γαμήλιων επιδείξεών τους. Γι’ αυτό το λόγο τα ανώριμα αρσενικά που έχουν πράσινο φτέρωμα σαν τα θηλυκά, συχνά δημιουργούν παροδικές αρένες κοντά σε ήδη εγκατεστημένες, όπου και πραγματοποιούν μικρής διάρκειας επιδείξεις και παράγουν αδύναμα φτερουγίσματα ή σε μερικές περιπτώσεις εισέρχονται σε μια ήδη εγκατεστημένη αρένα και παίρνουν μέρος στο χορό του αρσενικού και του θηλυκού, καθιστώντας έτσι ανίκανο το ώριμο αρσενικό να διακρίνει το θηλυκό από το ανώριμο αρσενικό. 

Χωρίς αμφιβολία, η εμπειρία του ζευγαρώματος μπορεί να επηρεάσει τη συχνότητα των επιδείξεων αλλά το αν τα απαραίτητα στοιχεία για το ζευγάρωμα τελειοποιούνται μέσω της εμπειρίας δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα.

Schlinger A. Barney, Barske Julia, Day Lainy, Fusani Leonida and Fuxjager J. Matthew, 2013. Hormones and the neuromuscular control of courtship in the golden – collared manakin (Manacus vitellinus). Front Neuroendocrinol. 34(3):143-156.

Επιμέλεια: Λέανδρος Σάσσης & Πελαγία Κεφαλά-Καρλή

«Σύγχρονοι godzillas»

A. c. venustissimus (Νήσος Espanola)

Τα νησιά Galapagos είναι ένα αρχιπέλαγος, το οποίο εκτείνεται και στις δύο πλευρές του Ισημερινού στον ανατολικό Ειρηνικό Ωκεανό. Φημίζονται κυρίως για τις μελέτες που πραγματοποίησε εκεί το 1835 ο Κάρολος Δαρβίνος, οι οποίες οδήγησαν στη θεωρία της φυσικής επιλογής και για τον πολύ μεγάλο αριθμό ενδημικών ειδών τους. 

A. c. mertensis (Νήσοι San Cristobal & Santiago)

Ένα από τα ενδημικά αυτά είδη είναι το θαλάσσιο ιγκουάνα. Το θαλάσσιο ιγκουάνα (Amblyrhynchus cristatus) έχει την ικανότητα να ζει και να τρέφεται στη θάλασσα, όντας έτσι το μοναδικό θαλάσσιο ερπετό. Το  μέγεθός τους ποικίλει (60-150 cm) με το υποείδος A. c. nanus να είναι το μικρότερο σε μέγεθος και το A. c. albemarlensis να είναι το μεγαλύτερο. Τα αρσενικά είναι μεγαλύτερα από τα θηλυκά, αν και τα δύο φύλα είναι παρόμοια σε εμφάνιση. Εξελίχθηκαν από χερσαία ιγκουάνα που εποίκησαν τα νησιά και σιγά σιγά απέκτησαν προσαρμογές για την κολύμβηση λόγω της έλλειψης τροφής στη χέρσο. 

A. c. albemarlensis (Νήσος Isabela)

Φέρουν πλατύ, σχεδόν τετράγωνο σχήμα μύτης και πεπλατυσμένη ουρά,  προσαρμογή για την κολύμβηση. Έτσι, καταδύονται στο βυθό και τρέφονται με φύκη και όταν τραφούν, επιστρέφουν στη χέρσο για να ζεσταθούν στον ήλιο. Όταν είναι κρύο, το ιγκουάνα είναι ανίκανο να κινηθεί με αποτέλεσμα να γίνεται τρωτό σε αρπακτικά, γι' αυτό γίνονται επιθετικά (προσπαθούν να δαγκώσουν τους εχθρούς τους). 

A. c. cristatus (Νήσος Fernandina)

A. c. nanus (Νήσος Genovesa)

Το χρώμα του σώματος είναι συνήθως σκούρο γκρι ή μαύρο για μπορούν να θερμορυθμίζουν γρηγορότερα. Κατά την αναπαραγωγική περίοδο αποκτούν έντονες πράσινες και κόκκινες κηλίδες ως αποτέλεσμα της διατροφής τους με ένα συγκεκριμένο φύκος. Βρίσκουν μεγάλες ομάδες από θηλυκά για να ζευγαρώσουν και τα φυλάσσουν από άλλα αρσενικά ιγκουάνα. Επίσης υπάρχουν διαφορές στους χρωματισμούς ανάμεσα στα υποείδη που κατοικούν στα διαφορετικά νησιά του αρχιπελάγους. 

A. c. sielmanni (Νήσος Pinta)

A. c. hassi (Νήσος Santa Cruz)

Επιμέλεια: Γαβριήλ Βασιλάκης

Γιατί νέα αρσενικά σκοτώνουν τα μικρά όταν καταλαμβάνουν μια αγέλη;

Τα νέα αρσενικά δεν έχουν υψηλή γενετική συγγένεια με τα θηλυκά ή με τα μικρά στην αγέλη που καταλαμβάνουν, επειδή είναι εξαιρετικά απίθανο να είναι η ίδια αγέλη στην οποία είχαν μεγαλώσει. Οι νέοι αρχηγοί ωθούνται σε αυτήν την ενέργεια για δύο κύριους λόγους. Κατ’ αρχάς, εφόσον τα θηλυκά δεν θα έχουν πλέον μικρά να φροντίσουν, θα είναι σε θέση να γεννήσουν τους δικούς τους απογόνους νωρίτερα. Δεύτερον, οι δικοί τους απόγονοι θα έχουν μεγαλύτερο ποσοστό επιβίωσης αν δεν υπάρχουν στην αγέλη τα μη συγγενικά μικρά, καθώς έτσι μειώνεται ο ενδοειδικός ανταγωνισμός. Γιατί όμως τα θηλυκά δεν προστατεύουν τα μικρά τους; Αυτό συμβαίνει, διότι τα αρσενικά είναι πολύ ισχυρότερα και έχουν αρκετό ελεύθερο χρόνο για να το κάνουν, αφού τα θηλυκά αναλαμβάνουν την εύρεση τροφής για την αγέλη. Βέβαια και για τα θηλυκά, τα μικρά είναι σχετικά αναλώσιμα, λόγω του μικρού μεγέθους τους, της μικρής διάρκειας κύησης (επομένως νέα μπορούν να παραχθούν γρήγορα) και της υπαρκτής πιθανότητας ότι τα περισσότερα θα πεθάνουν ούτως ή άλλως.

Η θανάτωση των μικρών θα πρέπει να εξεταστεί ως μια μορφή ανταγωνισμού μεταξύ των αρσενικών. Τα νέα αρσενικά αυξάνουν τη δική τους αναπαραγωγική ικανότητα σε βάρος των αντιπάλων προκατόχων τους. Οι απόγονοι των προκατόχων τους μπορούν να σκοτωθούν είτε σωματικά μετά τη γέννηση είτε πριν από τη γέννηση, εμποδίζοντας την εμφύτευση ή προκαλώντας τη ματαίωσή της. Τα αρσενικά που σκοτώνουν τα μικρά θα αφήσουν περισσότερους απογόνους, έτσι ώστε τα γονίδιά τους (συμπεριλαμβανομένων των γονιδίων που ευθύνονται για αυτή τη συμπεριφορά) να είναι αυτά που θα περάσουν στις επόμενες γενιές.

Βιβλιογραφία: BRIAN C. R. BERTRAM, Social factors influencing reproduction in wild lions.

Serengeti Research Institute, P.O. Seronera, Arusha, Tanzania

Επιμέλεια: Πελαγία Κεφάλα – Καρλή & Λέανδρος Σάσσης 

Νυχτερίδες ή πουλιά; Η μάχη της νύχτας με τη μέρα

            

Η πτήση είναι μια από τις απαιτητικότερες δραστηριότητες ολόκληρου του ζωικού βασιλείου και η φυσική επιλογή έχει φροντίσει να την βελτιστοποιήσει. Με ένα γρήγορο συμπέρασμα λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως το κοινό μέγεθος και ταχύτητα ενός μικρόσωμου πτηνού και μιας νυχτερίδας, υποδηλώνει συγκλίνοντα αεροδυναμικά χαρακτηριστικά. Τα αεροδυναμικά χαρακτηριστικά όμως, δύνανται να καθορίζονται και από φυλογενετικούς περιορισμούς. Ποιο από τα δύο προηγούμενα σενάρια ταιριάζει στην γνωστή μας καρδερίνα, και ποιο στην πλατύρρινη νυχτερίδα του Νέου Κόσμου;    

            Με τη βοήθεια επιστημονικών μετρήσεων των δύο διαφορετικών ειδών, κατά τη διάρκεια ελεγχόμενης πτήσης τους σε αεροσήραγγα, υπολογίστηκαν: 1) ο λόγος διατάματος (λόγος μεταξύ εκπετάσματος και εμβαδού πτέρυγας) και 2) η απόδοση αεροτομής (λόγος μεταξύ άντωσης και οπισθέλκουσας αεροτομής. Ο λόγος διατάματος, εκφράζει την αεροδυναμική απόδοση μιας πτέρυγας, ενώ ο λόγος απόδοσης αεροτομής, εκφράζει το βαθμό μηχανικής απόδοσης της πτήσης. 

            Τα αποτελέσματα των μετρήσεων ήταν ξεκάθαρα. Οι καρδερίνες υπερτερούν σημαντικά των νυχτερίδων και στις δύο μετρήσεις. Τα φτερά της καρδερίνας, όταν κατεβαίνουν (downstroke), παράγουν περισσότερη άντωση από αυτά της νυχτερίδας.

            Επίσης, τα αυτιά και η μύτη της πλατύρρινης νυχτερίδας, εξαιρετικά χρήσιμα εργαλεία για τον ηχοεντοπισμό λείας και εμποδίων, διαταράσσουν τη ροή του αέρα κατά μήκος του σώματος, δημιουργώντας ανεπιθύμητους στροβιλισμούς πάνω στα φτερά της, καταστρέφοντας το οριακό στρώμα αέρα (boundary layer). Ένας ακόμη λόγος είναι πως κατά το ανέβασμα των φτερών (upstroke), η καρδερίνα διπλώνει τις φτερούγες της προς τα μέσα, καθιστώντας τες έτσι αεροδυναμικά αδρανείς. Τη ίδια στιγμή όμως τα μεμβρανώδη φτερά της νυχτερίδας στο ανέβασμα δεν διπλώνουν επαρκώς, και παρότι παράγουν προωθητική ώση προς τα εμπρός (όπως και το κολίμπρι παράγει ώση και στις δύο κινήσεις του φτερού του όταν αιωρείται), την ίδια στιγμή παράγουν και αρνητική άντωση. Αυτή είναι και μια εξήγηση του άτακτου πετάγματος της νυχτερίδας. Παρά τις διαφορές όμως των δύο διαφορετικών ειδών, οι διαφορετικές επιδόσεις τόσο της καρδερίνας όσο και της νυχτερίδας, είναι αντίστοιχες με τις ικανότητες του καθενός. Αυτό υποδηλώνει ότι η φυσική εξέλιξη βελτιστοποίησε και τα δύο διαφορετικά είδη, σε αντιστοιχία όμως με τις συνθήκες διαβίωσης του καθενός. Και παρότι οι διαφορές μεταξύ των δύο ειδών, υπόκεινται σε πάρα πολλές μεταβλητές, η διαφορετική πτητική τους απόδοση μπορεί να βοηθήσει και στην απλούστατη εξήγηση γιατί τα πουλιά συνήθως πετούν γρηγορότερα, αποδημούν πιο συχνά και σε μεγαλύτερες αποστάσεις απ' ότι οι νυχτερίδες.

Αρχική πηγή:

Florian T. Muijres, L. Christoffer Johansson, Melissa S. Bowlin, York Winter, Anders Hendenstrom (2012). Comparing aerodynamic efficiency in birds and bats suggests better flight performance in birds. PLoS ONE 7(5): e37335. doi:10.1371/journal.pone.0037335

Επιμέλεια: Παρασκευή Κυρούση & Χριστίνα Μπουραντά 

Anguilla anguilla: Στάδια μεταμόρφωσης από τη θάλασσα των Σαργασσών έως τα ευρωπαϊκά ύδατα

Το χέλι χαρακτηρίζεται ως ένα «μυστηριώδες» είδος, ίσως επειδή έχει ασυνήθιστο και πολύπλοκο κύκλο ζωής, ενώ πολλές πτυχές της βιολογίας και της οικολογίας του, είναι σε μεγάλο βαθμό ακόμη άγνωστες. Τα χέλια είναι κατάδρομα είδη, που σημαίνει ότι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε υφάλμυρα και γλυκά νερά αλλά μεταναστεύουν στη θάλασσα για να ωοτοκήσουν.

Λεπτοκέφαλος

 Η ζωή τους αρχίζει στη θάλασσα των Σαργασσών (μια περιοχή τεσσάρων τετραγωνικών χιλιομέτρων, στα δυτικά του Ατλαντικού Ωκεανού, ανάμεσα στις Βερμούδες και τις Αντίλλες) όπου πιθανότατα εκεί γεννά επειδή εκεί βρέθηκαν οι μικρότερες ιχθυονύμφες.

Υαλόχελο

Μετά την εκκόλαψη ακολουθεί το πρώτο νυμφικό στάδιο του προλεπτοκέφαλου (preleptocephalus) που αποκτά αργότερα φυλλοειδή διάπλαση και πολύ μικρό κεφάλι μεταμορφωνόμενος σε λεπτοκέφαλο (leptocephalus). Οι λεπτοκέφαλοι μεταφέρονται με τη βοήθεια των ρευμάτων (Ρεύμα του Κόλπου & του Βορείου Ατλαντικού), προς τις παράκτιες περιοχές εξάπλωσης τους.

Καλαμόχελο

Καθώς μετακινούνται, οι λεπτοκέφαλοι μεταμορφώνονται σε γυαλόχελα. Μειώνονται σε μέγεθος και υγρό βάρος και αναπτύσσονται περισσότερο κάποια όργανα. Το γυαλόχελο παρουσιάζει πολύπλοκη συμπεριφορά και κινείται προς τις παράκτιες περιοχές και τις εκβολές. Καθώς τα γυαλόχελα συνεχίζουν τη μετανάστευσή τους προς τα γλυκά νερά συσσωρεύονται σταδιακά χρωστικές στο δέρμα τους το οποίο αποκτά σκουρότερο χρώμα. Σε αυτό το στάδιο του κύκλου ζωής τους τα χέλια αναφέρονται ως καλαμόχελα (elvers).

Κιτρινόχελο

Τα καλαμόχελα εξελίσσονται σε κιτρινόχελα. Τα χέλια πριν από το στάδιο της αναπαραγωγικής ωριμότητας έχουν γενικά στις πλευρές κίτρινο χρώμα, στην ραχιαία περιοχή λαδί-καστανό χρώμα ή γκρι-καστανό χρώμα, ενώ στην κοιλιακή περιοχή γκρι-κίτρινο. Τα κιτρινόχελα θα φτάσουν τελικά μετά από 5-7 χρόνια στη γεννητική ωριμότητα.

Αργυρόχελο

Όταν φτάσουν στην κατάλληλη ηλικία σηματοδοτείται το στάδιο του αργυρόχελου όπου επέρχεται γεννητική ωριμότητα και αλλάζουν τον χρωματισμό τους. Αποκτούν αργυρό χρώμα στις πλευρές και στην κοιλιά και σκούρο πράσινο στη ραχιαία περιοχή. Τα θηλυκά χέλια μεγαλώνουν μέχρι 160 cm μήκος και έξι κιλά βάρος, ενώ κανένα αρσενικό δεν έχει καταγραφεί πάνω από 55 cm μήκος μέχρι τώρα. Η πορεία ανάπτυξής του εξαρτάται από το ποσό της τροφής και τις τιμές της θερμοκρασίας.

Στο στάδιο των αργυρόχελων λοιπόν αρχίζει το μεγάλο ταξίδι στη θάλασσα της ωοτοκίας.

Επιμέλεια: Γαβριήλ Βασιλάκης

 

Ο κίνδυνος των θαλάσσιων εισβολών λόγω της παγκόσμιας ναυτιλίας

Οι επιστήμονες ανέπτυξαν το πρώτο παγκόσμιο μοντέλο που αναλύει τις διαδρομές των θαλάσσιων ξενικών ειδών.

Οι ερευνητές εξέτασαν τις κινήσεις των εμπορικών πλοίων σε όλο τον κόσμο για τον προσδιορισμό των σημείων όπου τα ξενικά είδη αυτά μπορούν να ευδοκιμήσουν.

Τα θαλάσσια είδη μεταφέρονται από τα νερά έρματος των φορτηγών πλοίων και προκαλούν χάος σε νέες περιοχές οδηγώντας τα υπάρχοντα είδη σε φθίνουσα πορεία προς την εξαφάνιση. Η έρευνα  δημοσιεύεται στο Journal of Ecology Letters(1).

Τα τελευταία 20 έτη υπήρξε μία έκρηξη στην παγκόσμια ναυτιλία η οποία οδήγησε στην αύξηση του αριθμού των ειδών που διακινούνται μέσω των δεξαμενών έρματος (σημείωση: με τον όρο έρμα χαρακτηρίζεται το σύνολο των βαρών που τοποθετούνται στα πλοία προκειμένου να αυξηθεί η ευστάθεια τους. Μία δεξαμενή έρματος συνήθως αποτελείται από θαλασσινό νερό με το οποίο γεμίζονται ειδικές δεξαμενές του πλοίου), ή με την προσκόλληση σε υφάλους.

Σε μερικά λιμάνια όπως αυτό του San Francisco και του Chesapeake έχουν αναφερθεί διάφορα εξωτικά νέα είδη που φτάνουν κάθε χρόνο. Οικονομικές εκτιμήσεις καταδεικνύουν ότι αυτά τα θαλάσσια ξενικά είδη μπορεί να έχουν τεράστιες επιπτώσεις που διαρκούν για δεκαετίες.

Σήμερα, επιστήμονες από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανία έχουν αναπτύξει ένα σχέδιο που μπορεί να βοηθήσει στην αναχαίτιση των ανεπιθύμητων αυτών επισκεπτών. Έλαβαν λεπτομερή αρχεία από σχεδόν 3 εκατομμύρια ταξίδια που έλαβαν μέρος το 2007 και 2008.

«Το μοντέλο μας συνδυάζει πληροφορίες όπως: ναυτιλιακές γραμμές, τα μεγέθη των πλοίων, θερμοκρασίες και βιογεωγραφικούς παράγοντες για να προβεί σε προβλέψεις των πιθανοτήτων εισβολής» δηλώνει ο καθηγητής Bernd Blasius του πανεπιστημίου του Oldenburg.

Παρόλο που αυτό είναι ένα μαθηματικό μοντέλο, οι ερευνητές ήταν σε θέση να το προσαρμόσουν με τη διεξαγωγή επιτόπιων παρατηρήσεων. Έτσι, μπόρεσαν να εκτιμήσουν την πιθανότητα ενός είδους να εγκαθιδρυθεί σε ένα επόμενο λιμάνι.

«Λέγεται οικολογική ρουλέτα» είπε ο Dr Michael Gastner του Πανεπιστημίου του Bristol. « Η πιθανότητα να επιβιώσει και να εγκαθιδρυθεί ένας εισβολέας είναι μικρή αλλά πλέον λόγω της αύξησης του αριθμού των προσπαθειών εισβολής με ολοένα περισσότερα και μεγαλύτερα πλοία, είναι σαν τη ρουλέτα που όσο πιο συχνά την παίζεις τόσο πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να κερδίσεις» πρόσθεσε.

Σύμφωνα με την ομάδα οι βασικές τοποθεσίες για την εισβολή είναι η Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ, και τα κανάλια του Παναμά και του Σουέζ. Ψυχρότερα κλίματα όπως αυτά της Βόρειας Θάλασσας είναι λιγότερο πιθανό να διαταραχθούν, εκτός αν τα πλοία προέρχονται από παρόμοια ύδατα όπως η ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Καταλήγουν στο συμπέρασμα όμως ότι τα πολύ μακρινά ταξίδια είναι λιγότερο πιθανό να είναι αίτια ανησυχίας.

«Αν ταξιδεύει κανείς 20.000 χιλιόμετρα, είναι μάλλον απίθανο για τον οργανισμό να επιβιώσει καθώς το νερό έρματος δεν είναι και το πιο κατάλληλο περιβάλλον ανάπτυξης.» δηλώνει ο Gastner. «Υπάρχει ένα ορισμένο ενδιάμεσο εύρος των αποστάσεων που μπορούν να επιβιώσουν ως ένας δυνητικός εισβολέας.  Ένα νέο άτομο μπορεί να αυξήσει τον πληθυσμό του σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.» προσθέτει.

Παρόλο που η αύξηση των φορτίων που μεταφέρονται μέσω των ωκεανών σημαίνει ότι ο κίνδυνος μελλοντικών εισβολών είναι μεγαλύτερος, οι ερευνητές σημειώνουν ότι η αντιμετώπιση του ζητήματος του νερού έρματος είναι ένα ισχυρό μέτρο για τον μετριασμό της κατάστασης. Αλλά ο Dr Gastner ανησυχεί ότι η οικονομική πίεση μπορεί να αποτρέψει τους ιδιοκτήτες των πλοίων από το να προβούν στη λήψη των αναγκαίων μέτρων.

«Δεν υπάρχει ενιαία λύση που φαίνεται να λειτουργεί σε ενιαία κλίμακα. Διαφορετικά μεγέθη πλοίων έχουν διαφορετικούς μηχανικούς περιορισμούς και παίρνει πάρα πολύ χρόνο να έχουν φιλτραρισμένο νερό.»

«Για τη ναυτιλιακή βιομηχανία ακόμη και μισή ώρα επιπλέον στο λιμάνι σημαίνει επιπλέον κόστος, και προσπαθούν να το μειώσουν αυτό όσο το δυνατόν περισσότερο.» τόνισε.

Πηγή

http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-22397076

Αναφορές

(1) http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/ele.12111/full

Επιμέλεια: Τάσος Βαΐου

Γιγαντιαία αφρικάνικα σαλιγκάρια εισβάλλουν στη Φλόριντα

Τα άτομα του είδους Achatina fulica, που θεωρείται ένα από τα πιο καταστροφικά είδη του κόσμου, αρχίζει και πλημμυρίζει την πολιτεία της Φλόριντα ενώ αναμένεται ο αριθμός να αυξηθεί άμεσα λόγω του ερχομού της βροχερής εποχής. Τα μαλάκια αυτά μπορούν να φτάσουν στο μέγεθος ενός αρουραίου και στο δρόμο τους θα τρώνε ό,τι βρίσκουν! Έτσι από τα ζώα αυτά κινδυνεύουν περίπου πεντακόσια είδη φυτών αλλά και η άνθρωποι, ακόμα και τα σπίτια τους! Με ευκολία θα «φάνε το δρόμο τους» μέσα στον τοίχο του σπιτιού φτιαγμένο από το στόκο, αφού χρειάζονται το ασβέστιο για τη δόμηση του κελύφους τους. 

Υπάρχουν φήμες ότι το είδος μεταφέρει μηνιγγίτιδα στον άνθρωπο αλλά δεν υπάρχουν ακόμα καταγραφές τέτοιων περιπτώσεων στις ΗΠΑ. Επίσης, σε κάποιες χώρες της Καραϊβικής όπου αφθονεί το είδος, τα κελύφη των σαλιγκαριών που θα βρεθούν στο δρόμο, τρυπούν τα λάστιχα των αυτοκινήτων που περνούν πάνω τους. Παρ’ όλ’ αυτά φαίνεται ότι οι άνθρωποι συμπαθούν τα τεράστια αυτά πλάσματα, όπως λέει η Denise Feiber, υπεύθυνη της Florida Department of Agriculture and Consumer Services «λόγω του μεγέθους τους, της κινητικότητάς τους, των μεγάλων ματιών τους που σε κοιτούν και της γενικής αίσθησης ότι έχεις επικοινωνία μαζί τους».

Οι υπεύθυνοι για το θέμα των γιγαντιαίων σαλιγκαριών αποφάσισαν να συζητήσουν τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν καλύτερα να εξαλείψουν «το πρόβλημα», που δεν θα είναι και πολύ εύκολο παίρνοντας υπόψη ότι κάθε χρόνο ένα άτομο μπορεί να γεννήσει μέχρι και 1200 σαλιγκαράκια. Ανάλογα με την ηλικία του ατόμου, ο αριθμός των αυγών που εναποθέτει αλλάζει, αλλά είναι συνήθως μεταξύ 100-500 αυγά ανά γέννα.

Πηγές δικτύου :

http://www.news.com.au/lifestyle

http://www.davidleerothfans.com/board/showthread.php?239-Giant-Killer-Snails-Invade-Florida

http://www.popsci.com/science

http://www.arkive.org/

Επιμέλεια: Tonia Kalpic

«Εξαφανίζονται» οι πληγές των αρκούδων στον χειμέριο ύπνο

Εκπληκτική είναι η ικανότητα των μαύρων αρκούδων να γιατρεύουν τις πληγές τους ενώ βρίσκονται σε χειμέριο ύπνο, σύμφωνα με νέα έρευνα Αμερικανών επιστημόνων. Στο πλαίσιο της έρευνας, επιστήμονες από τον κλάδο της ιατρικής και της ζωολογίας κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι πληγές των αρκούδων θεραπεύονται χωρίς να μολυνθούν, ενώ δεν αφήνουν σημάδια. Με τη μελέτη τους οι επιστήμονες προσπάθησαν να κατανοήσουν πώς οι αρκούδες γιατρεύουν τις πληγές τους, ενώ η θερμοκρασία του σώματός τους είναι χαμηλή, ο μεταβολισμός τους ελαττωμένος και ο καρδιακός τους ρυθμός μειωμένος.

Τα αποτελέσματα της μελέτης, που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Integrative Zoology», σχετίζονται στενά με ιατρικές έρευνες που στοχεύουν στη βελτίωση της ίασης των πληγών διαβητικών ασθενών, ηλικιωμένων, ή ατόμων που υποσιτίζονται.

Η νέα επιστημονική έρευνα αποτελεί μέρος ευρύτερου προγράμματος που διεξάγουν τα τελευταία 25 χρόνια ερευνητές από  το  πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και του Γουαϊόμινγκ, σε συνεργασία με την Υπηρεσία Φυσικών πόρων της Μινεσότα. «Κάθε χρόνο βρίσκαμε ορισμένα ζώα με πληγές που προέρχονταν από σφαίρες και βέλη κυνηγών ή είχαν προκληθεί από επιθέσεις άλλων ζώων. Αυτές οι πληγές είχαν προκληθεί πριν οι αρκούδες πέσουν σε χειμέριο ύπνο και συχνά παρουσίαζαν σημάδια μόλυνσης, στις αρχές του χειμώνα», επισημαίνουν οι ερευνητές στη μελέτη τους. «Κι όμως όταν μετά από λίγους μήνες επισκεπτόμασταν και πάλι τις αρκούδες στις φωλιές τους, οι πληγές είχαν γιατρευτεί, είτε εμείς τις ράβαμε και χορηγούσαμε αντιβιοτικά είτε όχι», συμπεραίνουν.

Κατά τη διάρκεια του χειμέριου ύππνου η θερμοκρασία σώματος μιας μαύρης αρκούδας «πέφτει» ακόμα και κατά 7 βαθμούς Κελσίου, ενώ ο καρδιακός ρυθμός μειώνεται σημαντικά. Στους ανθρώπους, η χαμηλότερη θερμοκρασία σώματος ή άλλες καταστάσεις που εμποδίζουν τη σωστή κυκλοφορία, επηρεάζουν σοβαρά την ίαση των πληγών.

Ανακαλύπτοντας ποιος είναι αυτός ο φοβερός μηχανισμός που γιατρεύει τόσο γρήγορα τις πληγές των αρκούδων, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να βοηθήσουν στην ίαση των πληγών στους ανθρώπους.

econews

Επιμέλεια: Γιάννης Βαρασάς

Οι πιο τρυφερές μητέρες στην άγρια φύση

«Η αγάπη της μητέρας είναι ανεξάντλητη». Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει ο Βρετανός φωτογράφος Steve Bloom, που ταξίδεψε σε όλες τις ηπείρους για να απαθανατίσει τις πιο τρυφερές στιγμές στο ζωικό βασίλειο.

Εντυπωσιασμένος από την τρυφερότητα και την αφοσίωση που δείχνουν οι μητέρες στα παιδιά τους, από τις ιπποποταμίνες μέχρι τις στρουθοκαμήλους, ο 59χρονος φωτογράφος αποφάσισε να δημιουργήσει μια φωτογραφική συλλογή που θα παρουσιάζει το μεγαλείο της αγάπης στην άγρια φύση.

«Εντυπωσιάστηκα από τη σχέση των μητέρων με τα μωρά τους», δήλωσε ο Steve Bloom.

«Στην άγρια φύση κάθε ζώο πρέπει να πολεμήσει για να επιβιώσει όμως οι μητέρες εκτός από τον εαυτό τους πρέπει να φροντίσουν και για τα μικρά τους» προσέθεσε, τονίζοντας ότι παρά τις πιέσεις που υφίστανται πάντα βρίσκουν ποιοτικό χρόνο για τα μωρά τους.

econews

Επιμέλεια: Γιάννης Βαρασάς

Ένας μύκητας και ένας ιός αποδεκατίζουν τις μέλισσες στις ΗΠΑ, αναφέρουν οι επιστήμονες

Φως στα μυστηριώδη αίτια της σημαντικής μείωσης του αριθμού των μελισσών στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια έριξαν Αμερικανοί επιστήμονες ενοχοποιώντας έναν μύκητα από κοινού με έναν ιό.

Από το 2006 ο αριθμός των μελισσών στις αποικίες στις ΗΠΑ σημείωσε κάθετη πτώση που ξεπέρασε το 20% και έφτασε μέχρι και το 40% σε κάποιες περιπτώσεις. Αρχικά, τα αίτια παρέμεναν αβέβαια: η πτώση είχε αποδοθεί σε εντομοκτόνα ή στα γενετικά τροποποιημένα φυτά, αναφέρουν οι New York Times. 

Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι οι μέλισσες δεν πέθαιναν στις κυψέλες αλλά τις εγκατέλειπαν και μετά πέθαιναν μόνες. Στην έρευνά τους, επιστήμονες του στρατού των ΗΠΑ και εντομολόγοι από τη Μοντάνα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο μύκητας N. ceranae που αλληλεπιδρά με ένα ιό ευθύνονται για τη ραγδαία πτώση του αριθμού των μελισσών.

Καθένας από τους δύο παράγοντες δεν είναι θανατηφόρος από μόνος του αλλά ο συνδυασμός είναι ικανός να σκοτώσει τα έντομα. Αν και δεν έχουν εντοπίσει τον ακριβή μηχανισμό, οι επιστήμονες θεωρούν ότι υπάρχουν πολλές ενδείξεις για τη επιβλαβή δράση του μύκητα και του ιού στο πεπτικό σύστημα των εντόμων.

Είναι πιθανόν ότι οι μέλισσες χάνουν τις εντυπωσιακές δυνατότητες προσανατολισμού που έχουν ή για κάποιο λόγο αρχίζουν να φέρονται περίεργα μέσα στην κοινότητά τους με αποτέλεσμα να την εγκαταλείπουν, κάτι που τις οδηγεί στον θάνατο.

Επιμέλεια: Γιάννης Βαρασάς